Αν και είναι σίγουρο ότι θα γράψω ακόμα κάτι όταν με το καλό επιστρέψουμε, δεν μπορώ να κρατηθώ και θέλω να γράψω κάτι ΤΩΡΑ!
Εδώ και 2 μέρες (πως περάσανε) είμαστε στο εξοχικό μιας φίλης, σε μία κατάφυτη έκταση σε ένα λόφο απέναντι από τη θάλασσα με θέα αυτή. Η παρέα είναι 2 αμερικανίδες, 2 ελληνίδες και 4 έλληνες. Εγώ υπολογίζομαι στους έλληνες.
Συνειδητοποιώ πόσο μου έχει λέιψει η επαρχία, πόσο έχω σιχαθεί τις πόλεις (αν και ανήκω σε αυτούς που το διατυμπανίζουν), πόσο τα (πραγματικά) ζώα, πόσο η φυσική σχέση με το σώμα μας, τη φύση, τη θάλασσα, το πρωινό ξύπνημα ΧΩΡΙΣ ΑΓΧΟΣ, και εύχομαι στον εαυτό μου να μπορεί να ζήσει στην επαρχία κάποια χρόνια της ζωής του.
Επίσης τι έχουμε στην Ελλάδα από τουρισμό και ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ.... μας αγαπάμε...
Τέλος πάντων, τα άλλα μετά...
Εδώ και 2 μέρες (πως περάσανε) είμαστε στο εξοχικό μιας φίλης, σε μία κατάφυτη έκταση σε ένα λόφο απέναντι από τη θάλασσα με θέα αυτή. Η παρέα είναι 2 αμερικανίδες, 2 ελληνίδες και 4 έλληνες. Εγώ υπολογίζομαι στους έλληνες.
Συνειδητοποιώ πόσο μου έχει λέιψει η επαρχία, πόσο έχω σιχαθεί τις πόλεις (αν και ανήκω σε αυτούς που το διατυμπανίζουν), πόσο τα (πραγματικά) ζώα, πόσο η φυσική σχέση με το σώμα μας, τη φύση, τη θάλασσα, το πρωινό ξύπνημα ΧΩΡΙΣ ΑΓΧΟΣ, και εύχομαι στον εαυτό μου να μπορεί να ζήσει στην επαρχία κάποια χρόνια της ζωής του.
Επίσης τι έχουμε στην Ελλάδα από τουρισμό και ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ.... μας αγαπάμε...
Τέλος πάντων, τα άλλα μετά...
Σχόλια