Πως το χαράτσι διέλυσε την ελληνική επιχειρηματικότητα

Σε εργασία για ένα μάθημα με θεμα την επιχειρηματικότητα (και έπειτα από συζήτηση με τον καθηγητή Κονδύλη στο μάθημα της ηγεσίας) πρόσεξα σε μια έρευνα, ότι οι έλληνες επιχειρηματίες-ιδιοκτήτες επιχειρήσεων διατηρούνε και τη διαχείριση της εταιρείας, το μάνατζμεντ να το πούμε καλύτερα, κάτι που σε όλες τις προηγμένες-ανεπτυγμένες χώρες-οικονομίες δε συμβαίνει, ίσα ίσα η ιδιοκτησία και η διαχείριση είναι διαχωρισμένα. Σε εμάς αντίθετα, εννοείται πως το αφεντικό είναι και διαχειριστής και στελέχη διοίκησης είναι το σόι του.

ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ???

Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας είχαμε το γνωστό χαράτσι ή κεφαλικό φόρο. Δεν υπήρχε εφορία δηλαδή, αλλά ένας "εφοριακός" ο οποίος έπρεπε να συγκεντρώσει ένα ποσό ως φόρο προς την κεντρική διοίκηση. Ο φόρος αυτός ήταν φόρος που καταλογίζεται σε κάθε άτομο χωριστά, ανεξάρτητα από το εισόδημά του. Εάν όμως δεν είχανε, αυτός που είχε μία δραστηριότητα και είχε περισσότερα, του ζητιόταν μεγαλύτερο ποσό αυθαίρετα.
Έτσι, έπρεπε να κρύβεις την περιουσία σου, ή καλύτερα, τα οικονομικά σου στοιχεία από τον εκπρόσωπο του κράτους. Το αφεντικό έτσι έπρεπε μόνο αυτός να γνωρίζει τα περί της επιχείρησης και δη τα οικονομικά της δεδομένα. Αυτή η νοοτροπία από τότε συνεχίζεται μέχρι και στις μέρες μας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στα Βαλκάνια, επιφέροντας δύο πολύ σοβαρά αποτελέσματα:

1. Την άρνηση των επιχειρηματιων στη γνώση, για να μην φανερώσουν τα πραγματικά οικονομικά τους στοιχεία σε κάποιον που είναι εκτός εταιρείας. Εξ'ου και οι οικογενειακές επιχειρήσεις και τα πόσα προβλήματα.
   
2. Την άρνηση των επιχειρηματιών προς τον κρατος. Πλήρες διεφθαρμένο φορολογικό σύστημα από τον επιχειρηματία που φοροδιαφεύγει συστηματικά, με απώλεια πόρων και για το κράτος.
   

Παρόλο που το μάνατζμεντ έχει έναν αιώνα ζωής ως βασικές αρχές, στην Ελλάδα αρνούμαστε να σοβαρευτούμε. Τις συνέπειες τις ζούμε και σήμερα. Μορφωμένοι νέοι μάνατζερ κυνηγούν εργασία σε τράπεζες και διεθνείς ελεγκτικές και οι ελληνικές οικογενειακές επιχειρήσεις μαζί με τα προιόντα της οικονομίας μας (τουρισμός, ναυτιλία, εξαγωγές, εμπόριο) διαλύονται.