Περπατώντας και παρατηρώντας τη Νέα Υόρκη συνειδητοποίησα τα πολύ απλά εξής:
Ένιωθα σαν το σπίτι μου, και δε ξέρω αν φταίει μόνο το Hollywood. Ίσως η φιλικότητα, η οικειότητα με τη γλώσσα και οι τόσοι ξένοι παντού να το ενθαρρύνουν.
Οι άνθρωποι έχουν πραγματικά Κλάδο Υπηρεσιών. Δεν εχουν τίποτα άλλο.Κατά τη διάρκεια της εργασίας τους, είναι σοβαροί (και όχι σοβαροφανείς), επαγγελματίες (νοιάζονται για τον πελάτη τους) και συνπώς άνετοι και αποτελεσματικοί.
Οι αμερικάνοι ενδιαφέρονται πραγματικά για την εκπαίδευσή τους.
Τα μουσεία τους είναι πανεπιστήμια. Γεμάτα με σχολεία και μαθητές από εκδρομές, και παιδιά να διαβάζουν και να ζωγραφίζουν αγάλματα και πίνακες.
Τα μουσεία τους είναι και ερευνητικά κέντρα. Και τη γνώση που παράγουν την εκθέτουν δημόσια, δεν την κρατάνε σε συρτάρια (με το φόβο μην τους κατηγορήσει κανείς για οτιδήποτε).
Στο Μητροπολιτικό Μουσείο (δεν έχω τη φωτό γιατί την τράβηξα τη φωτό με την κάμερα μιας φίλης) συνάντησα σοκαρισμένος μια καθαρίστρια του μουσείου με τη σκούπα και το φαράσι ανά χείρας να διαβάζει προσεκτικά τα ταμπελάκια σε αιγυπτιακά εκθέματα... Ήταν τόσο συγκεντρωμένη που δεν κατάλαβε καν οτι τη φωτογράφησα.
Η κοινωνία τους δεν είναι βασισμένη στο κράτος αλλά στην κοινότητα. Πάρκα, Μουσεία, Εταιρείες, Καταστήματα, Κτήρια, Αξιοθέατα (και πιο πολύ μου άρεσε το Ellis island, το νησί που ερχόταν όλοι οι μετανάστες, έως το 1924 νομίζω) όλα ειναι οργανισμοί που υπάρχει ΒΙΩΣΙΜΗ διαχείριση, προιόντα και αποτέλεσμα. Αυτή την νοοτροπία δεν την έχω δει πουθενά στη Δυτική Ευρώπη, ίσως λίγο στο Λονδίνο.
Η κοινότητα συνεργάζεται, υλοποιεί και δεν εμποδίζει τίποτα το αξιόλογο και το προοδευτικό (αντίθετα με την Ελλάδα που πασχίζουμε για ταμπέλες και όχι για την ουσία).
Τουρισμός. Με 79 δολλάρια προμηθεύτηκα από το ΜΟΜΑ το NYcitypass, που πρέπει να το προμηθευτούν όλοι όσοι σκοπεύουν να πάνε Νέα Υόρκη, γιατι σου δίνει τη δυνατότητα να επισκεφτείς όλα τα βασικά αξιοθέατα, και χωρίς να παριμένεις σε ουρές (που είναι τεράστιες) αν και η ΝΥ είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ για να καταφέρεις να τη δεις ολόκληρη. Επί της ουσίας, και το empire state building και το άγαλμα της Ελευθερίας δεν είναι κάτι που θα σε αφήσει με ανοιχτό το στόμα, ΑΛΛΑ είναι 100% αξιοποιήσιμο ως προιόν. Υπάρχουν διαδικασίες για να τα επισκεφτείς που εκτελούνται 100%, πληροφορίες που σου δίνουν το 110% και τέλος μουσεία, που δεν μπορείς να ΜΗΝ αγοράσεις μετά, πετυχαίνοντας την απόλυτη ικανοποιηση του επισκέπτη. Μπορεί ολα να δουλεύουν για το κέρδος, αλλά δεν υπάρχει κάτι κακό με αυτό..
Περπατώντας στο Soho, στην Little Italy και στην Chinatown, συνειδητοποιείς ότι η ΝΥ είναι ένα συνοθύλευμα διαφορετικών πολιτισμών και μόνο. Αλλά πάνω σε αυτό, χτίστηκε πολιτισμική ταυτοτητα, στην ΝΥ είσαι new yorker, ανεξάρτητα από την καταγωγή σου και βλέπεις και υποστηρίζεις τους Knicks και τους Yankees. Κάτι που πάλι στην Ελλάδα δεν το έχουμε, είσαι Κρητικός και γαύρος, όχι ΟΦΗ.....
Πανεπιστήμια. Επισκεφτήκαμε το baruch College, ένα από τα state universities. Ουρανοξύστης, πεντακάθαρα όλα, καθηγητές με ανοιχτά μυαλά παρουσίασαν απλά και σύντομα πράγματα που στην Ελλάδα δεν τα έχουμε ακούσει ακόμα. Κανένα τουπέ ή ξερολισμός, καθημερινοί άνθρωποι με άπειρες γνώσεις και όρεξη.
Φαγητό. Δε χρειάζεται να αναφερθώ ότι παντού πουλούσανε Hotdogs etc... Πήγαμε σε 2 πολύ καλά εστιατόρια, το TAO και το BUDDAKAN. Στο πρώτο το menu είχε 38 δολλάρια με 3 πιάτα, το δεύτερο με μεγαλύτερο μενού και 100 δολλάρια, ηταν μια εμπειρία, σαν να έτρωγες στο μέγαρο μουσικής. Οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους.
Ξενοδοχείο. Μείναμε στο Radisson Lexington (Lexington street, radisson είναι η αλυσίδα) αρκετά κοντά στο κέντρο του Μανχάτταν. Απίστευτο και άμεσο service (απο το χάλασε το τηλεκοντρόλ μου και ανεβαίνει ο τεχνικός με άλλο σε 10 λεπτά) το πρωινό σερβίρεται τρέχοντας από το χαμογελαστό προσωπικό, σε ένα ξενοδοχείο που από την κίνηση περισσότερο με σταθμό του μετρό μου έμοιαζε...
Ομογένεια. Πήγαμε και στην Αστόρια, δυτικά του Μανχάτταν, ένα προάστιο αν όχι σε παρακμή, σίγουρα υποβαθμισμένο από το κέντρο της ΝΥ. 80% Έλληνες εκεί, βγήκαμε ένα βράδυ στο caprice, και σερβίρουν και εκεί μπόμπες. Στον Trump tower συναντήσαμε δύο έλληνες οι οποίοι μιλούσαν για την Ελλάδα με πικρία και ο ένας μας ειπε αναφερόμενος ότι μια φορά συνάντησε μια μεγάλη ηθοποιό του Χολιγουντ και είχανε βγει, εξήροντας την προσγειωμένη αντίληψη της, ότι η "αμερική είναι μία μεγάλη χώρα με μικρούς ανθρώπους. Η Ελλάδα είναι μία μικρή χώρα με μεγάλους ανθρώπους".
Ψώνια. Shopping εννοώ, γιατί από τα άλλα, μόνο στην Ελλάδα τα συναντάς. Απομυθοποιείες τα πάντα, με τιμές κάτω όχι του κόστους αλλά της ξεφτίλας. Από ένα γκρουπ 30 ατόμων με πρόχειρους υπολογισμούς, υπολόγισα ένα συνάλλαγμα αξίας 30.000 ευρώ έκανε φτερά μόνο σε ρούχα.
Καταναλωτισμός. Καταναλώνουν. Σαν τρελοί. Σε πιάνει μανία, αφού μπορεις να αγοράσεις τα πάντα!! Λίγο που κάτσαμε, μας έπιασε και εμάς, ευτυχώς όχι όλους. Το χρήμα γυρναει αρκετές φορές το χρόνο.. 2 δολλάρια το νερό, 2 η κόκα κόλα, 1,8 το γλυκό στα Starbucks, 10 δολλάρια σε self service, 30 σε καλό εστιατόριο, 50 σε φοβερό. 'Ολα σε κλίμακα. Και παντού φοβερή εξυπηρέτηση.
Άνθρωποι. Απλοί, ευγενικοί, χαμογελαστοί. Η νεοελληνική συνπεριφορα και νοοτροπία μου πλήγηκε ανεπανόρθωτα. Ντράπηκα.
Η επιστροφή. Επιβάλλεται εκπαιδευτική επίσκεψη στη ΝΥ ειδικά σε ηλικίες 20-30, όσο προλαβαίνεις και καταλαβαίνεις δηλαδή. Δεν έχει καμία σχέση με Ευρώπη. Χθες, περπατούσα στο Ηράκλειο (Αττικής) και ένιωθα ότι περπατούσα στο χωριό μου. Συνειδητοποίησα ότι πραγματικά δε θα γίνουμε ποτέ δυτικοί, είμαστε Βαλκάνια και ως εκεί φτάνουμε. Όσα DKNY, Tommy, CK και αν μας πουλήσουνε, αν δε σοβαρευτούμε, δε θα αλλάξει ποτέ αυτό. Τα 400 χρόνια σκλαβιάς είναι παραπάνω. Αν θες να κάνεις κάτι στη ζωή σου και δε βαριέσαι, φύγε.
Όλες οι φωτογραφίες τραβήχθηκαν από εμένα, ελπίζω να σας έπεισα να πάτε :)
Σχόλια