Γιατί είναι πολύ δύσκολο να σώσουμε την κατάσταση στην Ελλάδα (αλλά όλα γίνονται)

Σε κουβέντες που κάνω δεξιά και αριστερά για την υπάρχουσα κατάσταση της χώρας, όλοι συμφωνούν στα εξής, επιβεβαιώνοντας απλά το νόμο του Μέρφυ.
  1. Τα πράγματα δεν είναι καλά
  2. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν
  3. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν τόσο, όσο η κατάσταση να μην ελέγχεται. 
Γιατί όμως; Παραθέτω έναν παραλληλισμό που άκουσα από έναν μεγάλο άνθρωπο (όχι πολύ), σύμβουλο επιχειρήσεων.
Ας υποθέσουμε ότι έχεις πάρει ένα στεγαστικό δάνειο. Η δόση του είναι 1600 ευρώ. Ο μισθός σου είναι 600 ευρώ. Έρχεται ο πατέρας σου και σου λέει ότι "για τα επόμενα 2 χρόνια θα σου πληρώνω εγώ τη δόση. Μετά εσύ. Στα επόμενα 2 χρόνια θα πρέπει να κερδίζεις από 600 ευρώ, δηλαδή 1600".
Γίνεται; Μάλλον δύσκολα.

Αυτό συμβαίνει με την Ελλάδα. Το ΔΝΤ της έδωσε 110 δις, (ασε που χρειάζεται 150 δις) και μετά τα 2 χρόνια θα πρέπει να μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις μόνη της...
Κοινώς, οι πιθανότητες να καταστραφεί είναι 70% με 30% να μπορέσει να σώσει την κατάσταση, πάντα μιλώντας για ΤΩΡΑ, μπορεί να γίνει οτιδήποτε και να αλλάξουν αυτά.

Ο ρόλος του λαού
Ο κόσμος που εχει αρχίσει να φοβάται είναι αυτός με τα υψηλότερα εισοδήματα, γιατί αλλιώς θα περάσεις μια κακόφημη συνοικία αν κουβαλάς 1 και αλλιώς 1000 ευρώ. Ο φόβος είναι πολύ μεγαλύτερος, γιατί έχεις περισσότερα να χάσεις. Έτσι και ο νεαρός είναι επαναστάτης (καλά στην Ελλάδα πλέον είναι clubber), αφού έχει πολύ λιγότερα έως τίποτα να χάσει.

Ο ρόλος του ΔΝΤ (εξωτερικού παράγοντα) και του ψυχολογικού κλίματος
Το ΔΝΤ έχει ένα manual, το οποίο λέει κόψε εδώ, κάνε εκεί, φτιάξε εκείνο, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΓΓΥΑΤΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.Για αυτό αλλού πέτυχε (Τουρκία) και αλλού απέτυχε (Αργεντινή). Και δε μας συγκρίνει κανείς με την Τουρκία....  Γιατί πολύ απλά κανένας εξωτερικός δεν μπορεί να το πετύχει, αφού πάνω στο εσωτερικό σύστημα βασίζεται και αυτό πρέπει να δουλεψει. Εδώ ο φόβος είναι ο εξής: Εάν μειώσεις τα κόστη σου (δημόσιο κτλ) και αυξήσεις τη φορολογια, διατρέχεις τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ κίνδυνο να μειώσεις και τα έως τώρα κέρδη σου, αφού δε θα μπορεί να λειτουργησει ο υποστηρικτικός μηχανισμός.

Ο ρόλος της ηγεσίας
Ο ρόλος της ηγεσίας σε τέτοιες καταστάσεις είναι ο πιο σημαντικός για να ΠΕΙΣΕΙ το λαό να συνεργαστεί και να προχωρήσει μπροστά. Πάμε στον πάτο, και δε ξέρουμε όχι αν πάμε αργά ή γρήγορα, αλλά αν θα μπορέσουμε να ξανασηκωθούμε...

Ο ρόλος του Χρόνου 
Σε όλο αυτό ο χρόνος είναι τεράστιος παράγοντας. Πρέπει να γνωρίζουμε αφού φτάσουμε στον πάτο πόσο θα μας πάρει να ανέβουμε πάλι, και αυτό αν μπορούμε. Δε ξέρουμε και εάν φτάσαμε ήδη στον πάτο ή έχουμε ακόμα.Το σίγουρο είναι ότι έχουμε 2 χρόνια να ΔΕΙΞΟΥΜΕ και να δημιουργήσουμε ΚΛΙΜΑ ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να αλλάξουμε την κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι θα αλλάξει η χώρα σε 2 χρόνια, θέλει 2 γενιές για αυτό. Απλά πρέπει να πείσουμε τις αγορές ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ και έχουμε 2 χρόνια για αυτό, που δεν είναι λίγο, ούτε αρκετό, θέλει 2 χρόνια για να περιμένεις αποτελέσματα σε μια επιχείρηση αφού της αλλάξεις τις διαδικασίες για να δουλεύει.

Συμπέρασμα
Μιλάμε για ένα συστημικό πρόβλημα, όπου χτυπάει παντού (δημόσιο, πανεπιστήμια, εκκλησία, επιχειρήσεις κτλ) και δε μπορούμε να έχουμε πουθενά island of excellence. Για αυτό δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού πουθενά. Η νοοτροπία είναι η ίδια και αυτή κατά κύριο λόγο ευθύνεται. Στην Ελλάδα έχουμε καταστρέψει την παραγωγή μας και αυτό πρέπει να δημιουργηθεί ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ και στη συνέχεια ΕΞΩΣΤΡΕΦΕΙΑ, να πάμε πόρτα πόρτα να πουλάμε προιόντα. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα ήδη.

Σχόλια

Ο χρήστης Unknown είπε…
Για να επιτευχθούν τα παραπάνω πρέπει να υποβάλουμε την ελληνική κοινωνία σε μια δύσκολή και επίπονη επέμβαση. Πρέπει να αφαιρέσουμε απ, το dna των ελλήνων τη "ΡΕΜΟΥΛΑ". Όσο δύσκολο είναι να πετύχει μια επεμβαση αλλαγής χρωμοσωμάτων, άλλο τόσο δύσκολο είναι να ανακάμψει η ελληνική οικονομία .