Η υπόθεση:
Ξεκινάμε με την υπόθεση ότι δε ζούμε στην Πολιτεία του Πλάτωνα, ούτε στα Σόδομα αλλά ότι ζούμε σε ένα παράλογο. Πιο συγκεκριμένα, υποθέτουμε ότι το κοινωνικό, πολιτισμικό, οικονομικό ΠΛΑΣΙΟ που πλαισιώνει την καθημερινότητά των ελλήνων υπηκόων (και όχι πολιτών), είναι ΠΑΡΑΛΟΓΟ.
Θα το εξετάσουμε από την αρχή πολιτισμικά. Ο Πολιτισμός αποτελείται από τις αξίες της κοινωνίας. Ας δούμε τις βασικές μία μία και να δούμε αν συνδεονται με το παράλογο. (Ιστορία, θρησκεία, Παιδεία, Έθνος).
Ιστορία. Οι Έλληνες έχουμε (μια αδικαιολόγητη;) μανία με το αν και κατά πόσο έλληνες είμαστε. Υπάρχει τρελή ανάγκη και αγορά (Λιακόπουλος) που φυλακίζει και ανθρώπους που ανθίστανται, αλλά ας μην επεκταθούμε τώρα... Κάτι που μόνο ως λαός εμείς το έχουμε. Οι άλλοι λαοί δεν αναρωτιούνται "πώς μας βλέπουν οι Έλληνες". Χέστηκαν, και πολύ καλά κάνουν. Το ερώτημα αυτό γεννήθηκε μετά την Ελληνική επανάσταση όταν οι μεγάλες Δυνάμεις που μας ελευθέρωσαν και μας έκαναν κράτος, ειδικά η Αγγλία, ξεκίνησε το θέμα "ποιος είναι έλληνας" για τη διχόνοια μεταξύ Πελοποννησίων, Ρουμελιωτών, Αρβανιτών, και νησιωτών για το ποιοι είναι Έλληνες. Οι προγονόκαυλοι- προγονολάτρες θεωρούν ότι καταγόμαστε από τον Μέγα Αλέξανδρο, το Σωκράτη και δε ξέρω γω ποιον άλλον και οι αριστεροί για να τους την πούνε αναρωτιούνται αν υπήρχε ο Σωκράτης. Νομίζω ότι και οι δύο απόψεις είναι πραγματικά παράλογες.
Θρησκεία. Άλλο ένα θέμα. Υπουργείο Θρησκευμάτων. Η εκκλησία είναι ένας Θεσμός. Η αρχαία ελληνική θρησκεία υπήρχε στην Ελλάδα και λατρεύεται ακόμα από ημι-περιθωριακές ομάδες, αφού η ορθοδοξία συστάθηκε σε ομάδα διαχείρισης (πλούτου) από τον (Ιταλό) Capo d' Istria (ή καλύτερα Vittori) με αρχιερείς επικεφαλής και έκτοτε παραμένει εξουσία. Επίσης αυτός ο Ιταλός κυβέρνησε με τόση αγάπη για την Ελλάδα που οι κάφροι έλληνες της εποχής τον δολοφονήσαΜε. Ας μην αναφερθώ στο έργο του εδώ και ας συνεχίσω. Οι θρησκευτικοί εθνοπατέρες ενώ κατέστρεψαν κάθε τι πραγματικά ελληνικό, μας έπεισαν ότι η Ορθοδοξία είναι πιο ελληνικό από το αρχαίο ελληνικό. Παράλογο.
Έθνος και Εθνική ταυτότητα. Τελικά ποιοι είμαστε; Δεν τη γνωρίζουμε, μας απασχολεί ως κόμπλεξ ανωτερότητας ή κατωτερότητας, αναρωτιόμαστε ΑΝ και ΑΠΟ ΠΟΥ. Μας κάψαν και τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και τα χάσαμε όλα... Αγαπητοί έλληνες η εθνική μας ταυτότητα είναι -δυστυχώς- φορετή. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Στο μαρκετινγκ ισχυει το perceived is reality, και εφόσον κάποιος πιστεύει ότι είναι απόγονος του Βούδα και του Κούδα (μαζί) προβλημά του και καλά κάνει. Είναι ΛΟΓΙΚΟ να αναρωτιόμαστε από που είμαστε;; Φυσικά και είναι. Λογικό όμως δεν είναι να αφήνουμε την εθνική μας ταυτότητα να ΕΠΗΡΡΕΑΖΕΙ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ. (και όχι μόνο, έχουμε Νομάρχες που τραγουδούσαν ποντιακά). Αυτό είναι επίσης παράλογο.
Παιδεία. Α καλά. Εδώ αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Ποιοι είναι οι φορείς παιδείας; Το σχολείο, η οικογένεια και η ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Και στο καλύτερο σχολείο να πας, αν η κοινωνία λειτουργεί κάπως, ε δε θα γίνεις και ο καλύτερος άνθρωπος... Στο σχολείο μας έμαθαν να ψηφίζουμε και να κάνουμε το σταυρό μας... Όχι να δουλεύουμε συλλογικά, να συνεργαζόμαστε. Η παιδεία λέει να διαβάζεις τα μαθήματα σου, να είσαι καλός μαθητής, να κάνεις τα μεταπτυχιακά σου... και μετά; Βλέπεις την ΚΟΙΝΩΝΙΑ, που αυτοί που προοδευούν ούτε διάβαζαν, ούτε, πρόσεχαν, είχαν πάει σε μερικά πολιτικά κομματικά γραφεία και βολεύτηκαν. Και εσύ που κόπιασες και ήσουν συνεπής, και περιμένεις να σε ανταμείψει η κοινωνία που στα είπε αυτά και εσύ δε σκέφτηκες πονηρά δεν κατάφερες τίποτα. Και το χειρότερο είναι όταν από ένα σημείο και μετά αρχίζεις να κατηγορείς τον εαυτό σου.... Τέταρτο παράλογο.
Κοινωνία. Και Πολιτική. Και Οικονομία. Ας τα δούμε μαζί με τα προαναφερθέντα πολιτισμικά παραλογα και να τα συνδέσουμε με τη νοοτροπία. Ακούμε ότι φταίει η νοοτροπία. Και ότι αυτή η νοοτροπία πρέπει να αλλάξει. Ούτε σώβρακο να ήταν. Συγνώμη κιόλας. Όλο αλλαγή νοοτροπίας ακούμε αλλά αλλαγή δε βλέπουμε. Εγώ λέω ότι η αλλαγή ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ. Γιατί όμως:
Η Παιδεία αντικατοπτρίζε-τα-ι τη νοοτροπία. Αλλά φορείς Παιδείας είπαμε ότι είναι το σχολείο, η οικογένεια και η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, που είναι το εξωτερικό περιβάλλον που ζούμε και δρούμε και μας επηρράζει όλους και περισσότερο από το σχολείο και την οικογένεια. Μεγαλώνουμε λοιπόν σε μια κοινωνία που πιστευει τα εξής για την πολιτική και την οικονομία:
Λέμε για την πολιτική ότι δεν έχουμε καλούς πολιτικούς, ότι είναι κλέφτες, απατεώνες και θέλουμε να τους δούμε με πίσσα και πούπουλα. Στην πολιτική τα κόμματα είναι επί της ουσίας οι εκφραστες της ατομικής και συλλογικής βούλησης. Αν κάποιος σοβαρός άνθρωπος προσπαθήσει να προσφέρει, να ασχοληθεί με τα κοινά, να δώσει γνώσεις και έργο, όχι μόνο δεν τον αποδεχόμαστε αλλά είτε τον καταστρέφει το σύστημα εσωτερικά (ενσωματώνοντας τον), είτε η κοινωνία τον απορρίπτει/ απογοητεύει. ¨Εχω κάνει και άλλο ποστ για τα οικογενειακά τζάκια στην πολιτική, από το 1830. Αλλά ούτως ή άλλως μπορεί η ίδια η κοινωνία να αποδεχτεί κάποιον πολιτικό που την εκφράζει και δεν επιθυμεί όσους ξεχωρίζουν, γιατί κυριαρχούν οι μετριοι; Ο χαρισματικός, ο ικανός στην Ελλάδα δε μπορεί να ξεχωρίσει ανάμεσα στους μέτριους.
Υποστηρίζουμε ότι δεν υπάρχει αξιοκρατία και κυβερνούν οι μέτριοι και δεν έρχεται και η αλλαγή. Η αξιοκρατία σημαίνει να αποδεχθείς τους άξιους, αυτούς που ξεχωρίζουν, συνολικά, ως ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Αυτοί μπορούν να αλλάξουν ως ηγέτες κάτι. Η ελληνική πολιτική ζωή όμως ορίζεται από τους μέτριους, οι οποίοι για δεκαετίες δεν αφήνουν τους άξιους, τους ικανούς να προχωρήσουν με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι ο αυτονόητος, που για λόγους αυτοάμυνας, κλείνουν τα κανάλια διανομής και δημιουργούν κλειστά συστήματα διανομής εξουσίας, πόρων, κτλ. Ο δεύτερος είναι ότι κάνουν το υπόλοιπο σύνολο να αποδέχεται υποσυνείδητα τη μετριότητα ως πραγματικότητα και να εξαρτάται επάνω του. Συνεπώς οι άξιοι, οι ικανοί, δε μπορούν να προσεγγίσουν το σύνολο, γιατί δεν το εκφράζουν, και το σύνολο αποδέχεται και ΘΕΛΕΙ τους μέτριους, τους οποίους -από την άλλη πάντα- το ίδιο βρίζει. Και αυτό παράλογο.
Συμπερασματικά η νοοτροπία και οι αξίες που διέπουν το κοινωνικό σύνολο στην Ελλάδα εκφράζονται στον ατομικό πολιτισμό ως εξής:
Καταρχάς έχουμε μία λέξη- απάντηση για τα πάντα. Ξέρουμε ή δε ξέρουμε κάτι, έχουμε γνώμη και καλύτερη από του κάθε άσχετου.
Κοροιδεύουμε τον αδύνατο και αυτόν που έχει γνώση για κάτι, τον αγαθό, τον αφελή. Έχουμε κόμπλεξ ανωτερότητας και κατωτερότητας μαζί.
Κοιτάμε και πρέπει να κοιτάμε όλοι την πάρτη μας και λέμε δε ...ο δίπλα. Κοίτα την πάρτη σου, κοίτα τον κ... σου, μην ασχολείσαι κτλ κτλ στο υποσυνείδητο του έλληνα.
Αντιμετωπίζουμε την όποια έξωθεν επιρροή ως απαράδεκτη, χωρις να την εξετάσουμε/ σκεφτούμε "τι να μας πεις και εσύ", "ξέρεις ποιος είμαι εγώ", τι να μας πουν οι "κουτόφραγκοι", και άλλα σύνθετα. Παράλληλα, πληρώνουμε και θέλουμε τα παιδιά να σπουδάσουν στο εξωτερικό, αλλά δεν αποδεχόμαστε τις γνώσεις τους, κάτι που ΣΑΦΩΣ είναι παράλογο. Και αν αλλάζουν νοοτροπία, έστω για λίγο, στην επιστροφή πρέπει να προσαρμοστούν πάλι στο παράλογο....
Ποιες οι επιπτώσεις της έκφρασης του ατομικισμού στην κοινωνία λοιπόν;
Αυτές οι εκφράσεις έχουν δύο σημαντικές επιπτώσεις και αποδεικνύεται ότι δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι άμεσα.
Πρώτον είναι ΠΑΝΤΟΥ. Τα έχουμε όλοι πλέον, λίγο ή πολύ που ζούμε στην Ελλάδα. Και ξένο να αφήσεις στην Ελλάδα θα μεταμορφωθεί έτσι.Δεν αλλάζει ούτε με την παιδεία, ούτε με την κοινωνία ούτε με τίποτα. 200 χρόνια, 6-7 γενιές μετά το 1830, η κατάσταση στην Ελλάδα παραμένει ίδια σε επίπεδο νοοτροπίας.
Δεύτερον και χειρότερο είναι ότι αυτές οι ατομικές νοοτροπίες έχουν καταστρέψει την έννοια της συλλογικής βούλησης ή καλύτερα της συλλογικότητας. Και εδώ δένεται η πολιτική. Δεν υπάρχει κάν ορθή ατομιστική-εγωιστική προσέγγιση, δηλαδή να κάνω καλά τη δουλειά μου. Και εδώ έρχεται η οικονομία και η επαγγελματική νοοτροπία. Δε μπορείς να πειστείς πλέον για το κοινό συμφέρον και άρα δε νοιάζεσαι για το επαγγελματικό ούτε για το πολιτικό σου ΚΟΙΝΟ μέλλον. Οι απόψεις της κοινωνίας για την οικονομία, την ανταγωνιστικότητα και την επιχειρηματικότητα είναι παράλογες. Άρα, όχι μόνο δεν κάνεις καλά τη δουλειά σου, αλλά θεωρείς ότι πρέπει του άλλου να καταστραφεί για να πάει καλά η δική σου, κάτι το ΠΑΡΑΛΟΓΟ.
Τριτο, αποδεικνύεται ότι είναι δια-γενεακό το πρόβλημα. Δεν φταίνε οι άλλες γενιες. Πολλές φορές και ο ίδιος, επηρρεασμένος από το παράλογο που ζω γύρω μου, έχω υποστηρίξει ότι φταίνει οι 50άρηδες, η γενιά του Πολυτεχνείου, κτλ. Δε φταίνε αυτοί. Κάποιοι κατηγορούν και τους ίδιους. Αλλά όχι. Φταίμε ΟΛΟΙ.
Πρόκειται να αλλάξει κάτι; Ναι, νομοτελειακά. ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ; Η συνέχεια στο επόμενο όμως.
Ξεκινάμε με την υπόθεση ότι δε ζούμε στην Πολιτεία του Πλάτωνα, ούτε στα Σόδομα αλλά ότι ζούμε σε ένα παράλογο. Πιο συγκεκριμένα, υποθέτουμε ότι το κοινωνικό, πολιτισμικό, οικονομικό ΠΛΑΣΙΟ που πλαισιώνει την καθημερινότητά των ελλήνων υπηκόων (και όχι πολιτών), είναι ΠΑΡΑΛΟΓΟ.
Ισχύει αυτό; Αν ναι, πώς αποδεικνύεται;
Θα το εξετάσουμε από την αρχή πολιτισμικά. Ο Πολιτισμός αποτελείται από τις αξίες της κοινωνίας. Ας δούμε τις βασικές μία μία και να δούμε αν συνδεονται με το παράλογο. (Ιστορία, θρησκεία, Παιδεία, Έθνος).
Ιστορία. Οι Έλληνες έχουμε (μια αδικαιολόγητη;) μανία με το αν και κατά πόσο έλληνες είμαστε. Υπάρχει τρελή ανάγκη και αγορά (Λιακόπουλος) που φυλακίζει και ανθρώπους που ανθίστανται, αλλά ας μην επεκταθούμε τώρα... Κάτι που μόνο ως λαός εμείς το έχουμε. Οι άλλοι λαοί δεν αναρωτιούνται "πώς μας βλέπουν οι Έλληνες". Χέστηκαν, και πολύ καλά κάνουν. Το ερώτημα αυτό γεννήθηκε μετά την Ελληνική επανάσταση όταν οι μεγάλες Δυνάμεις που μας ελευθέρωσαν και μας έκαναν κράτος, ειδικά η Αγγλία, ξεκίνησε το θέμα "ποιος είναι έλληνας" για τη διχόνοια μεταξύ Πελοποννησίων, Ρουμελιωτών, Αρβανιτών, και νησιωτών για το ποιοι είναι Έλληνες. Οι προγονόκαυλοι- προγονολάτρες θεωρούν ότι καταγόμαστε από τον Μέγα Αλέξανδρο, το Σωκράτη και δε ξέρω γω ποιον άλλον και οι αριστεροί για να τους την πούνε αναρωτιούνται αν υπήρχε ο Σωκράτης. Νομίζω ότι και οι δύο απόψεις είναι πραγματικά παράλογες.
Θρησκεία. Άλλο ένα θέμα. Υπουργείο Θρησκευμάτων. Η εκκλησία είναι ένας Θεσμός. Η αρχαία ελληνική θρησκεία υπήρχε στην Ελλάδα και λατρεύεται ακόμα από ημι-περιθωριακές ομάδες, αφού η ορθοδοξία συστάθηκε σε ομάδα διαχείρισης (πλούτου) από τον (Ιταλό) Capo d' Istria (ή καλύτερα Vittori) με αρχιερείς επικεφαλής και έκτοτε παραμένει εξουσία. Επίσης αυτός ο Ιταλός κυβέρνησε με τόση αγάπη για την Ελλάδα που οι κάφροι έλληνες της εποχής τον δολοφονήσαΜε. Ας μην αναφερθώ στο έργο του εδώ και ας συνεχίσω. Οι θρησκευτικοί εθνοπατέρες ενώ κατέστρεψαν κάθε τι πραγματικά ελληνικό, μας έπεισαν ότι η Ορθοδοξία είναι πιο ελληνικό από το αρχαίο ελληνικό. Παράλογο.
Έθνος και Εθνική ταυτότητα. Τελικά ποιοι είμαστε; Δεν τη γνωρίζουμε, μας απασχολεί ως κόμπλεξ ανωτερότητας ή κατωτερότητας, αναρωτιόμαστε ΑΝ και ΑΠΟ ΠΟΥ. Μας κάψαν και τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και τα χάσαμε όλα... Αγαπητοί έλληνες η εθνική μας ταυτότητα είναι -δυστυχώς- φορετή. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Στο μαρκετινγκ ισχυει το perceived is reality, και εφόσον κάποιος πιστεύει ότι είναι απόγονος του Βούδα και του Κούδα (μαζί) προβλημά του και καλά κάνει. Είναι ΛΟΓΙΚΟ να αναρωτιόμαστε από που είμαστε;; Φυσικά και είναι. Λογικό όμως δεν είναι να αφήνουμε την εθνική μας ταυτότητα να ΕΠΗΡΡΕΑΖΕΙ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ. (και όχι μόνο, έχουμε Νομάρχες που τραγουδούσαν ποντιακά). Αυτό είναι επίσης παράλογο.
Παιδεία. Α καλά. Εδώ αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Ποιοι είναι οι φορείς παιδείας; Το σχολείο, η οικογένεια και η ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Και στο καλύτερο σχολείο να πας, αν η κοινωνία λειτουργεί κάπως, ε δε θα γίνεις και ο καλύτερος άνθρωπος... Στο σχολείο μας έμαθαν να ψηφίζουμε και να κάνουμε το σταυρό μας... Όχι να δουλεύουμε συλλογικά, να συνεργαζόμαστε. Η παιδεία λέει να διαβάζεις τα μαθήματα σου, να είσαι καλός μαθητής, να κάνεις τα μεταπτυχιακά σου... και μετά; Βλέπεις την ΚΟΙΝΩΝΙΑ, που αυτοί που προοδευούν ούτε διάβαζαν, ούτε, πρόσεχαν, είχαν πάει σε μερικά πολιτικά κομματικά γραφεία και βολεύτηκαν. Και εσύ που κόπιασες και ήσουν συνεπής, και περιμένεις να σε ανταμείψει η κοινωνία που στα είπε αυτά και εσύ δε σκέφτηκες πονηρά δεν κατάφερες τίποτα. Και το χειρότερο είναι όταν από ένα σημείο και μετά αρχίζεις να κατηγορείς τον εαυτό σου.... Τέταρτο παράλογο.
Κοινωνία. Και Πολιτική. Και Οικονομία. Ας τα δούμε μαζί με τα προαναφερθέντα πολιτισμικά παραλογα και να τα συνδέσουμε με τη νοοτροπία. Ακούμε ότι φταίει η νοοτροπία. Και ότι αυτή η νοοτροπία πρέπει να αλλάξει. Ούτε σώβρακο να ήταν. Συγνώμη κιόλας. Όλο αλλαγή νοοτροπίας ακούμε αλλά αλλαγή δε βλέπουμε. Εγώ λέω ότι η αλλαγή ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ. Γιατί όμως:
Η Παιδεία αντικατοπτρίζε-τα-ι τη νοοτροπία. Αλλά φορείς Παιδείας είπαμε ότι είναι το σχολείο, η οικογένεια και η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, που είναι το εξωτερικό περιβάλλον που ζούμε και δρούμε και μας επηρράζει όλους και περισσότερο από το σχολείο και την οικογένεια. Μεγαλώνουμε λοιπόν σε μια κοινωνία που πιστευει τα εξής για την πολιτική και την οικονομία:
Λέμε για την πολιτική ότι δεν έχουμε καλούς πολιτικούς, ότι είναι κλέφτες, απατεώνες και θέλουμε να τους δούμε με πίσσα και πούπουλα. Στην πολιτική τα κόμματα είναι επί της ουσίας οι εκφραστες της ατομικής και συλλογικής βούλησης. Αν κάποιος σοβαρός άνθρωπος προσπαθήσει να προσφέρει, να ασχοληθεί με τα κοινά, να δώσει γνώσεις και έργο, όχι μόνο δεν τον αποδεχόμαστε αλλά είτε τον καταστρέφει το σύστημα εσωτερικά (ενσωματώνοντας τον), είτε η κοινωνία τον απορρίπτει/ απογοητεύει. ¨Εχω κάνει και άλλο ποστ για τα οικογενειακά τζάκια στην πολιτική, από το 1830. Αλλά ούτως ή άλλως μπορεί η ίδια η κοινωνία να αποδεχτεί κάποιον πολιτικό που την εκφράζει και δεν επιθυμεί όσους ξεχωρίζουν, γιατί κυριαρχούν οι μετριοι; Ο χαρισματικός, ο ικανός στην Ελλάδα δε μπορεί να ξεχωρίσει ανάμεσα στους μέτριους.
Υποστηρίζουμε ότι δεν υπάρχει αξιοκρατία και κυβερνούν οι μέτριοι και δεν έρχεται και η αλλαγή. Η αξιοκρατία σημαίνει να αποδεχθείς τους άξιους, αυτούς που ξεχωρίζουν, συνολικά, ως ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Αυτοί μπορούν να αλλάξουν ως ηγέτες κάτι. Η ελληνική πολιτική ζωή όμως ορίζεται από τους μέτριους, οι οποίοι για δεκαετίες δεν αφήνουν τους άξιους, τους ικανούς να προχωρήσουν με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι ο αυτονόητος, που για λόγους αυτοάμυνας, κλείνουν τα κανάλια διανομής και δημιουργούν κλειστά συστήματα διανομής εξουσίας, πόρων, κτλ. Ο δεύτερος είναι ότι κάνουν το υπόλοιπο σύνολο να αποδέχεται υποσυνείδητα τη μετριότητα ως πραγματικότητα και να εξαρτάται επάνω του. Συνεπώς οι άξιοι, οι ικανοί, δε μπορούν να προσεγγίσουν το σύνολο, γιατί δεν το εκφράζουν, και το σύνολο αποδέχεται και ΘΕΛΕΙ τους μέτριους, τους οποίους -από την άλλη πάντα- το ίδιο βρίζει. Και αυτό παράλογο.
Συμπερασματικά η νοοτροπία και οι αξίες που διέπουν το κοινωνικό σύνολο στην Ελλάδα εκφράζονται στον ατομικό πολιτισμό ως εξής:
Καταρχάς έχουμε μία λέξη- απάντηση για τα πάντα. Ξέρουμε ή δε ξέρουμε κάτι, έχουμε γνώμη και καλύτερη από του κάθε άσχετου.
Κοροιδεύουμε τον αδύνατο και αυτόν που έχει γνώση για κάτι, τον αγαθό, τον αφελή. Έχουμε κόμπλεξ ανωτερότητας και κατωτερότητας μαζί.
Κοιτάμε και πρέπει να κοιτάμε όλοι την πάρτη μας και λέμε δε ...ο δίπλα. Κοίτα την πάρτη σου, κοίτα τον κ... σου, μην ασχολείσαι κτλ κτλ στο υποσυνείδητο του έλληνα.
Αντιμετωπίζουμε την όποια έξωθεν επιρροή ως απαράδεκτη, χωρις να την εξετάσουμε/ σκεφτούμε "τι να μας πεις και εσύ", "ξέρεις ποιος είμαι εγώ", τι να μας πουν οι "κουτόφραγκοι", και άλλα σύνθετα. Παράλληλα, πληρώνουμε και θέλουμε τα παιδιά να σπουδάσουν στο εξωτερικό, αλλά δεν αποδεχόμαστε τις γνώσεις τους, κάτι που ΣΑΦΩΣ είναι παράλογο. Και αν αλλάζουν νοοτροπία, έστω για λίγο, στην επιστροφή πρέπει να προσαρμοστούν πάλι στο παράλογο....
Ποιες οι επιπτώσεις της έκφρασης του ατομικισμού στην κοινωνία λοιπόν;
Αυτές οι εκφράσεις έχουν δύο σημαντικές επιπτώσεις και αποδεικνύεται ότι δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι άμεσα.
Πρώτον είναι ΠΑΝΤΟΥ. Τα έχουμε όλοι πλέον, λίγο ή πολύ που ζούμε στην Ελλάδα. Και ξένο να αφήσεις στην Ελλάδα θα μεταμορφωθεί έτσι.Δεν αλλάζει ούτε με την παιδεία, ούτε με την κοινωνία ούτε με τίποτα. 200 χρόνια, 6-7 γενιές μετά το 1830, η κατάσταση στην Ελλάδα παραμένει ίδια σε επίπεδο νοοτροπίας.
Δεύτερον και χειρότερο είναι ότι αυτές οι ατομικές νοοτροπίες έχουν καταστρέψει την έννοια της συλλογικής βούλησης ή καλύτερα της συλλογικότητας. Και εδώ δένεται η πολιτική. Δεν υπάρχει κάν ορθή ατομιστική-εγωιστική προσέγγιση, δηλαδή να κάνω καλά τη δουλειά μου. Και εδώ έρχεται η οικονομία και η επαγγελματική νοοτροπία. Δε μπορείς να πειστείς πλέον για το κοινό συμφέρον και άρα δε νοιάζεσαι για το επαγγελματικό ούτε για το πολιτικό σου ΚΟΙΝΟ μέλλον. Οι απόψεις της κοινωνίας για την οικονομία, την ανταγωνιστικότητα και την επιχειρηματικότητα είναι παράλογες. Άρα, όχι μόνο δεν κάνεις καλά τη δουλειά σου, αλλά θεωρείς ότι πρέπει του άλλου να καταστραφεί για να πάει καλά η δική σου, κάτι το ΠΑΡΑΛΟΓΟ.
Τριτο, αποδεικνύεται ότι είναι δια-γενεακό το πρόβλημα. Δεν φταίνε οι άλλες γενιες. Πολλές φορές και ο ίδιος, επηρρεασμένος από το παράλογο που ζω γύρω μου, έχω υποστηρίξει ότι φταίνει οι 50άρηδες, η γενιά του Πολυτεχνείου, κτλ. Δε φταίνε αυτοί. Κάποιοι κατηγορούν και τους ίδιους. Αλλά όχι. Φταίμε ΟΛΟΙ.
Πρόκειται να αλλάξει κάτι; Ναι, νομοτελειακά. ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ; Η συνέχεια στο επόμενο όμως.
Σχόλια