Την κεφαλίδα δεν τη σκέφτηκα εγώ αλλά ο Πλάτωνας. Αλλά ο λόγος που σκέφτηκα να γράψω για το παιχνίδι βέβαια ήταν άλλος: Where neither love nor hatred is in the game, a woman's game is mediocre -Friedrich Nitzche
Ξεκινώντας από τη ρήση του Νίτσε- λέει το αυτονόητο ο άνθρωπος- αποφάσισα να γράψω λοιπόν κάποιες σκέψεις για το παιχνίδι. Τι είναι το παιχνίδι λοιπόν; Είναι διασκέδαση; μάθηση; στρατηγική; μέρος της ζωής; της τύχης; της γυναίκας;
Η αγγλική wikipedia δίνει έναν πολύ ωραίο ορισμό:
Μπερδεμένη κατάσταση λοιπόν μας λέει η wiki. “The man who has no problems is out of the game επιβεβαιώνει ο Elbert Hubbard. Και δεν έχει άδικο, αφού το παιχνίδι μάλλον σημαίνει ότι έχω ένα (απλό ή σύνθετο) πρόβλημα/ στόχο που πρέπει να λύσω/ πετύχω. Ένας καθηγητής μου είχε πει όμως ότι τα παιχνίδια είναι ευχάριστα γιατί έχουν απλό (κατανοητό από όλους) στόχο, δε σε κουράζουν να τα καταλάβεις. Σωστό.
Φυσικά υπάρχουν παιχνίδια δύσκολα τόσο στο να τα καταλάβεις, όσο και στο να τα παίξεις. Το σίγουρο είναι ότι όλα τα παιχνίδια σου αναπτύσσουν κάποιες δεξιότητες τις οποίες καταλαβαίνεις αργότερα, π.χ. το μπάσκετ να παίζεις ομαδικά, το ταεκβοντο να είσαι περισσότερο πειθαρχημένος.
Για τη σημασία του παιχνιδιού στην ανάπτυξη του παιδιού μίλησε ο Erikson:
«Το παιδί στο παιγνίδι απαλλάσσεται από ψυχικά συμπλέγματα, αγωνίες και δειλίες, γίνεται ελεύθερο, πειθαρχικό και κοινωνικό». Ακόμα, κατά τον Erikson, στο ομαδικό παιγνίδι το παιδί, απαλλάσσεται από πολλές κακές συνήθειες, όπως το ψέμα, τον εγωισμό, την οκνηρία, τη δειλία, γίνεται ελεύθερο και πειθαρχικό.
Όμως τι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας όταν παίζουμε:
Key components of games are goals, rules, challenge, and interaction. Έχουμε κανόνες, στόχο και φυσικά αν δεν είναι ατομικό το παιχνίδι, διάδραση με άλλους παίκτες. Αυτό με τους στόχους είπαμε, είναι κοινός, απλός και ξεκάθαρος, αλλιώς δεν είναι παιχνίδι. Όμως οι κανόνες; Τους τηρούν όλοι; Γιατί υπήρχαν πάντα κριτές;
Είναι σαφές ότι δεν παίζουν όλοι με τους κανόνες. Και φυσικά ο σωστός παίχτης θα πρέπει να το έχει προβλέψει και αυτό. Οι κανόνες είναι για να υπάρχει το παιχνίδι, αλλά όπως λέμε και στο ποδόσφαιρο το σκορ στον πίνακα με τη λήξη μετράει... Συνεπώς πρέπει και να ξέρεις από πριν ποιους παίζεις, αν δεν έχεις κριτή. Είχα ακούσει κάποτε ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται στο χαρτί και στο παιχνίδι. Αλλά το χαρτί δεν είναι παιχνίδι; όχι μπορεί να πει κάποιος, γιατί έχει χρήματα. Αλλά αν το καλοσκεφτείς και πάλι παιχνίδι είναι. Ας μη πάμε στο τζόγο όμως τώρα.
Τι θέλεις λοιπόν για να κερδίσεις ένα παιχνίδι;
Προπόνηση; Καλή ομάδα; όταν παίζεις μόνος σου; O Βολταίρος το έθεσε πολύ καλά: “Each player must accept the cards life deals him or her: but once they are in hand, he or she alone must decide how to play the cards in order to win the game = Στρατηγική. Για να κερδίσεις, χρειάζεσαι στρατηγική. Άρα πρέπει πρώτα να ξέρεις το στόχο και μετά να δεις το ΠΩΣ θα κερδίσεις. Εύκολο πράγμα σε ένα παιχνίδι θα μου πείτε. Νομίζεις θα σου πω εγώ.
Και για να κλείσουμε όπως ανοίξαμε, και αφού σκεφτούμε τον τίτλο του μεγαλύτερου περιοδικού για άντρες (για θεωρητική εκπαίδευση) μία αφρικάνικη παροιμία χρήσιμη για τα παιχνίδια με τις γυναίκες : By the time the fool has learned the game, the players have dispersed = η προπόνηση λοιπόν σε φιλικά παιχνίδια πριν πας να παίξεις σε επίσημο αγώνα θα αποδειχθεί χρήσιμη τα μάλα....
Η αγγλική wikipedia δίνει έναν πολύ ωραίο ορισμό:
A game is a structured activity, usually undertaken for enjoyment and sometimes used as an educational tool. Games are distinct from work, which is usually carried out for remuneration, and from art, which is more concerned with the expression of ideas. However, the distinction is not clear-cut, and many games are also considered to be work (such as professional players of spectator sports/games) or art (such asjigsaw puzzles or games involving an artistic layout such as Mahjong solitaire, or some video games).
Το παιχνίδι στην Ιστορία
Attested as early as 2600 BC, games are a universal part of human experience and present in all cultures. The Royal Game of Ur, Senet, and Mancala are some of the oldest known games. Πιο πρόσφατα, ο πρώτος δυτικός φιλόσοφος που όρισε το παιχνίδι ήταν ο Ludwig Wittgenstein.
Για να επιβεβαιώσουμε τον Πλάτωνα, για τα παιχνίδια στην Αρχαία Ελλάδα υπάρχoυν τα εξής λινκ, link, λινκ (άλλο). Δε θα αναφερθώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που δεν ήταν Games κάποτε.
Συνεχίζουμε.
Μπερδεμένη κατάσταση λοιπόν μας λέει η wiki. “The man who has no problems is out of the game επιβεβαιώνει ο Elbert Hubbard. Και δεν έχει άδικο, αφού το παιχνίδι μάλλον σημαίνει ότι έχω ένα (απλό ή σύνθετο) πρόβλημα/ στόχο που πρέπει να λύσω/ πετύχω. Ένας καθηγητής μου είχε πει όμως ότι τα παιχνίδια είναι ευχάριστα γιατί έχουν απλό (κατανοητό από όλους) στόχο, δε σε κουράζουν να τα καταλάβεις. Σωστό.
Φυσικά υπάρχουν παιχνίδια δύσκολα τόσο στο να τα καταλάβεις, όσο και στο να τα παίξεις. Το σίγουρο είναι ότι όλα τα παιχνίδια σου αναπτύσσουν κάποιες δεξιότητες τις οποίες καταλαβαίνεις αργότερα, π.χ. το μπάσκετ να παίζεις ομαδικά, το ταεκβοντο να είσαι περισσότερο πειθαρχημένος.
Για τη σημασία του παιχνιδιού στην ανάπτυξη του παιδιού μίλησε ο Erikson:
«Το παιδί στο παιγνίδι απαλλάσσεται από ψυχικά συμπλέγματα, αγωνίες και δειλίες, γίνεται ελεύθερο, πειθαρχικό και κοινωνικό». Ακόμα, κατά τον Erikson, στο ομαδικό παιγνίδι το παιδί, απαλλάσσεται από πολλές κακές συνήθειες, όπως το ψέμα, τον εγωισμό, την οκνηρία, τη δειλία, γίνεται ελεύθερο και πειθαρχικό.
Όμως τι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας όταν παίζουμε:
Key components of games are goals, rules, challenge, and interaction. Έχουμε κανόνες, στόχο και φυσικά αν δεν είναι ατομικό το παιχνίδι, διάδραση με άλλους παίκτες. Αυτό με τους στόχους είπαμε, είναι κοινός, απλός και ξεκάθαρος, αλλιώς δεν είναι παιχνίδι. Όμως οι κανόνες; Τους τηρούν όλοι; Γιατί υπήρχαν πάντα κριτές;
Είναι σαφές ότι δεν παίζουν όλοι με τους κανόνες. Και φυσικά ο σωστός παίχτης θα πρέπει να το έχει προβλέψει και αυτό. Οι κανόνες είναι για να υπάρχει το παιχνίδι, αλλά όπως λέμε και στο ποδόσφαιρο το σκορ στον πίνακα με τη λήξη μετράει... Συνεπώς πρέπει και να ξέρεις από πριν ποιους παίζεις, αν δεν έχεις κριτή. Είχα ακούσει κάποτε ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται στο χαρτί και στο παιχνίδι. Αλλά το χαρτί δεν είναι παιχνίδι; όχι μπορεί να πει κάποιος, γιατί έχει χρήματα. Αλλά αν το καλοσκεφτείς και πάλι παιχνίδι είναι. Ας μη πάμε στο τζόγο όμως τώρα.
Τι θέλεις λοιπόν για να κερδίσεις ένα παιχνίδι;
Προπόνηση; Καλή ομάδα; όταν παίζεις μόνος σου; O Βολταίρος το έθεσε πολύ καλά: “Each player must accept the cards life deals him or her: but once they are in hand, he or she alone must decide how to play the cards in order to win the game = Στρατηγική. Για να κερδίσεις, χρειάζεσαι στρατηγική. Άρα πρέπει πρώτα να ξέρεις το στόχο και μετά να δεις το ΠΩΣ θα κερδίσεις. Εύκολο πράγμα σε ένα παιχνίδι θα μου πείτε. Νομίζεις θα σου πω εγώ.
Σχόλια