Είναι η πρώτη φορά μετά από αρκετά (όχι και τόσα) χρόνια που είμαι στην Αθήνα τέλη Ιούλη- αρχές Αυγούστου.. Τα προηγούμενα έτη αντίστοιχες περιόδους έλιωνα το κορμί μου στη Σίφνο, στη Δαιμονιά, στην Ολυμπία, στην Αμοργό, στα Κουφονήσια, στην Ανάφη, στην Αντίπαρο, στη Νάξο...
Και φέτος Αθήνα. σαν να λέμε... -Συγνώμη Κόδρε-
Το καλοκαίρι με βρίσκει στην Αθήνα έπειτα από ένα έτος εξωστρέφειας (sic), θα μπορούσαμε να το πούμε και αυτό, με Βερολίνο, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, έως και Σιβηρία.. με εργαλεία ένα διαλυμένο λάπτοπ, ένα διαβατήριο και κάτι αεροπορικά εισιτήρια.
Φέτος λοιπόν, Γερμανοί, Τούρκοι, Ιταλοί, Ινδοί και Ρώσοι, μου έδειξαν κάτι άλλο, κάτι που δεν είχα συνειδητοποιήσει έως τον Αύγουστο του 2011..
Μία Ελλάδα ζωντανή, μια Ελλάδα ιδέα, που αγαπούν, μία Ελλάδα που όλοι τους πραγματικά πονάνε, την Ελλάδα που όλοι ξέρουν, με τους Έλληνες που μαθαίνουν στα σχολικά τους βιβλία, ως δραματικούς ήρωες που υποφέρουν αυτή την περίοδο, μέσα από την πλοκή μιας οικονομικής τραγωδίας...
Αυτό βλέπουν τι συμβαίνει, αν και κανείς δε ξέρει ακριβώς. Και νοιάζονται. Και θέλουν να το ξεπεράσουμε, ακόμα και ο χειρότερος Γερμανός, με όλη τη μισαλλοδοξία που προβάλλεται στα media του, θέλει ο Έλληνας που κάθε χρόνο πάει διακοπές να ξεπεράσει αυτό που περνάει..
Είναι εμφανές ότι βρισκόμαστε στη μέση ενός οικονομικού πολέμου εναντίον του Ανθρώπου, και ότι βρισκόμαστε στο επίκεντρό του, με αμφίβολες προδοτικές συμμαχίες και διάφορα mediaκά όπλα. Ο τόπος διεξαγωγής του δεν είναι τυχαίος, η Ελλάδα είναι ο τόπος που ο Άνθρωπος λατρεύτηκε ως ήρωας και ως Θεός, από τον Ηρακλή, το Θησέα, τον Αχιλλέα και τον Αλέξανδρο...
Εμείς ως Έλληνες λοιπόν, συνειδητοποιώντας το ηθικό βάρος του να λέγεσαι Έλληνας, πρέπει να δείξουμε σε όλους λοιπόν εκεί έξω, ότι εξακολουθούμε να είμαστε Έλληνες- όχι για εμάς, αλλά για αυτούς. Αλλά για να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να ξαναβρούμε ποιοι είμαστε, να βγάλουμε το ΝΕΟ από τα μυαλά μας, να τα βρούμε με τους γείτονές μας, να ξεπεράσουμε μίση, πάθη, έριδες (ζωντανό το μικρόβιο δύο χιλιάδες χρόνια) και να δείξουμε σε όλο τον κόσμο ΞΑΝΑ ότι ο Άνθρωπος συνεχίζει να ζει στη χώρα του Φωτός και του Πνεύματος.
Και ναι, βρήκα ένα πολύ δυνατό κίνητρο να συνεχίζω να πολεμάω από το αυγουστιάτικο ταμπούρι μου, όπως μου έμαθε ο παππούς μου και όπως διαβάζουν και οι ξένοι στα σχολικά τους βιβλία. Άσε που δε θέλω να πάω και διακοπές. Ζήτω η Ελλάδα.
Και φέτος Αθήνα. σαν να λέμε... -Συγνώμη Κόδρε-
Το καλοκαίρι με βρίσκει στην Αθήνα έπειτα από ένα έτος εξωστρέφειας (sic), θα μπορούσαμε να το πούμε και αυτό, με Βερολίνο, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, έως και Σιβηρία.. με εργαλεία ένα διαλυμένο λάπτοπ, ένα διαβατήριο και κάτι αεροπορικά εισιτήρια.
Φέτος λοιπόν, Γερμανοί, Τούρκοι, Ιταλοί, Ινδοί και Ρώσοι, μου έδειξαν κάτι άλλο, κάτι που δεν είχα συνειδητοποιήσει έως τον Αύγουστο του 2011..
Μία Ελλάδα ζωντανή, μια Ελλάδα ιδέα, που αγαπούν, μία Ελλάδα που όλοι τους πραγματικά πονάνε, την Ελλάδα που όλοι ξέρουν, με τους Έλληνες που μαθαίνουν στα σχολικά τους βιβλία, ως δραματικούς ήρωες που υποφέρουν αυτή την περίοδο, μέσα από την πλοκή μιας οικονομικής τραγωδίας...
Αυτό βλέπουν τι συμβαίνει, αν και κανείς δε ξέρει ακριβώς. Και νοιάζονται. Και θέλουν να το ξεπεράσουμε, ακόμα και ο χειρότερος Γερμανός, με όλη τη μισαλλοδοξία που προβάλλεται στα media του, θέλει ο Έλληνας που κάθε χρόνο πάει διακοπές να ξεπεράσει αυτό που περνάει..
Είναι εμφανές ότι βρισκόμαστε στη μέση ενός οικονομικού πολέμου εναντίον του Ανθρώπου, και ότι βρισκόμαστε στο επίκεντρό του, με αμφίβολες προδοτικές συμμαχίες και διάφορα mediaκά όπλα. Ο τόπος διεξαγωγής του δεν είναι τυχαίος, η Ελλάδα είναι ο τόπος που ο Άνθρωπος λατρεύτηκε ως ήρωας και ως Θεός, από τον Ηρακλή, το Θησέα, τον Αχιλλέα και τον Αλέξανδρο...
Εμείς ως Έλληνες λοιπόν, συνειδητοποιώντας το ηθικό βάρος του να λέγεσαι Έλληνας, πρέπει να δείξουμε σε όλους λοιπόν εκεί έξω, ότι εξακολουθούμε να είμαστε Έλληνες- όχι για εμάς, αλλά για αυτούς. Αλλά για να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να ξαναβρούμε ποιοι είμαστε, να βγάλουμε το ΝΕΟ από τα μυαλά μας, να τα βρούμε με τους γείτονές μας, να ξεπεράσουμε μίση, πάθη, έριδες (ζωντανό το μικρόβιο δύο χιλιάδες χρόνια) και να δείξουμε σε όλο τον κόσμο ΞΑΝΑ ότι ο Άνθρωπος συνεχίζει να ζει στη χώρα του Φωτός και του Πνεύματος.
Και ναι, βρήκα ένα πολύ δυνατό κίνητρο να συνεχίζω να πολεμάω από το αυγουστιάτικο ταμπούρι μου, όπως μου έμαθε ο παππούς μου και όπως διαβάζουν και οι ξένοι στα σχολικά τους βιβλία. Άσε που δε θέλω να πάω και διακοπές. Ζήτω η Ελλάδα.
Σχόλια