Έλληνες. Αυτή η ιστορική ράτσα που χρόνια καθοδηγεί και παράλληλα ταλαιπωρεί (άλλο ένα ακόμα ελληνικό παράδοξο;) όλους τους Ευρωπαίους και όχι μόνο- και τους ταλαιπωρεί. Δε μπορώ να γράψω λογοτεχνικά ΟΣΟ όραμα και αν έχω και όσο Ιούλιο Βερν και αν έχω διαβάσει.
Σύντροφοι, αδέλφια, πατριώτες, δε ξέρω πώς έχετε συνηθίσει να μας λέμε αλλά έχουμε πρόβλημα.
Και όχι ένα. Έχουμε πολλά και έχουμε καταφέρει το θεϊκό (και δεν είναι τυχαίο αυτό)- να είμαστε εμείς οι ίδιοι το πρόβλημά μας- δε θέλω να σας στεναχωρήσω αλλά είμαστε όλοι μας κακομαθημένοι και πλέον στεναχωρημένοι, ίσως και δυστυχισμένοι με όσα περνάμε και ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε και ας λέμε γκρινιάρηδες ΕΜΕΝΑ. Και εμείς οι ίδιοι είμαστε η λύση του προβλήματός μας.
Πατριώτες στο κράτος μας τα γράψαμε όλα στα @@ μας και αυτό είναι το πρόβλημα μας. Γιατί κατά βάθος είμαστε παιδιά να γιατί. Μετά το 1974, που ήρθε η δημοκρατία και οι Ευρωπαίοι μας έδωσαν το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να έχουμε δημοκρατία και να μπούμε στην παρέα τους, φτάσαμε 40 χρόνια μετά να μας θεωρεί ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΦΡΙΚΗ- με τη δική μας έννοια της Αφρικής γιατί η Αφρική δεν είναι πια τόσο αποικία- και να μη μπορούμε να κυκλοφορήσουμε πουθενά και να μη μας παίρνει άνθρωπος στα σοβαρά πουθενά. Από πόλεις σαν την Αθήνα και την Πόλη να έχουμε φτάσει στον πάτο του δυτικού κόσμου σε αξιακό κυρίως επίπεδο, που αυτό δίναμε στη Δύση- αξίες- δεν το ξεκαθάρισε ο Καραμανλής και είπε ανήκωμεν εις τη Δύσιν. Ηθικά εννοούσε και αξιακά, όπως πχ. η έννοια της φιλοξενίας- που τη χάσαμε και αυτή..
Μεγάλο το πρόβλημα ένας άνθρωπος να έχει χάσει την υπόληψή του, σκεφτείτε ένας λαός ή έθνος πείτε το όπως θέλετε να έχει χάσει την υπόληψή του διεθνώς, και να μην τον παίρνει κανείς στα σοβαρά... τραγικό. Τραγικό και με επιπτώσεις, γιατί εκτός του ότι δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις εσύ, δε μπορεί να κυκλοφορήσει και το χρήμα σου στις αγορές του. Και απομονώνεσαι. Αλλά επειδή είσαι στο πέρασμα ηπείρων, έχεις θάλασσα και δε μπορείς να απομονωθείς (και να θες), το αποτέλεσμα είναι να έρθουν άλλοι και να πάρουν ότι έχεις κοψοχρονιά και να τα δουλέψουν αυτοί και εσύ θα κοιτάς. Μαλακία (αν και το κάναμε πολλά χρόνια έως σήμερα).
Είναι βέβαιο ότι καθένας από μας έχει σκεφτεί πολλά για το ποια είναι η λύση σε αυτή την κατάσταση που ζούμε καθημερινά. Αλλά κανείς δε ξέρει τι να κάνει. Έχω φάει άπειρες ώρες συζήτησης (και γκρίνιας) για όλα αυτά, με σχετικούς ακαδημαϊκούς, επιχειρηματίες, συνεργάτες, με ξένους που συμπάσχουν, φίλους άσχετους στο δρόμο, αφού κάποιοι τα έλεγαν εδώ και δεκαετίες, κάποιοι εδώ και λίγα χρόνια και άρα μας φαίνονται λογικά όσα συμβαίνουν. Δεν απορούμε, ίσα ίσα λέμε και λίγα είναι, αλλά τον πίνουμε όλοι μαζί παρέα και δεν είναι καθόλου καλό αυτό.
Φίλοι λένε να κάνει ο καθένας καλά τη δουλειά του και αρκεί, άλλοι λένε να εξάγουμε, άλλοι να κάνουμε επιχειρήσεις, άλλοι επανάσταση, άλλοι να φύγουμε, άλλοι δε γαμιέται, άλλοι κάτι θα γίνει, άλλοι πολλά άλλοι λίγα και άλλοι τίποτα (αυτοί δε μου αρέσουν). Έπειτα από ώρες συζητήσεων (επαναλαμβάνομαι) έχω καταλήξει στα εξής:
- Είναι βέβαιο ότι μας λείπει ως άτομα και ως κοινωνία η Γνώση- με την έννοια της Γνώσης, γνώση για απλά και καθημερινά αλλά και πιο σύνθετα πράγματα (όχι βέβαια για το πώς φτιάχτηκε ο Παρθενώνας ή το πώς μας λένε πχ) που είχαν οι παππούδες μας, γνώση και για το παρελθόν.... Γνώση των Nόμων και γνώση για την εφαρμογή τους για το καλό της κοινωνίας. Η Γνώση που υπάρχει στα πανεπιστήμια δεν είναι εφαρμόσιμη γνώση, αλλά άχρηστη και εξ'ου και το πρόβλημα χτυπάει τους νέους, όπως και η απουσία δομών. Νομίζω ότι η λύση σε αυτό είναι στους μεγαλύτερους από εμάς μιας που την ελληνική κοινωνία σήμερα αυτοί τη δόμησαν αλλά και στους νέο Έλληνες διαφωτιστές όπως ο Κονδύλης και ο Λιαντίνης (και απλοί πολεμιστές όπως ο Κολοκοτρώνης) που όλα αυτά τα είχαν προβλέψει, χωρίς θρησκείες και στερεότυπα.
- Είναι βέβαιο ότι χάσαμε τον ελληνικό τρόπο ζωής που μιλούσε ο Ελύτης- η ευγένεια και η ποιότητα του. Μας έμειναν τα βραβεία και χάσαμε την ουσία.. Δε διακρινόμασταν ποτέ για το μεγάλο- αλλά για το ωραίο (που είναι στην ώρα του) το αυθεντικό, το ελληνικό που γινόταν σύμβολο παγκόσμιο.. Οι Έλληνες είχαμε πάντα παράδοση και στην παράδοση και σε αυτό που σήμερα κατάντησε να λέμε "λαμογιά" βρίσκεται η μισή λύση - η άλλη μισή είναι η σωστή λαμογιά- η καπατσοσύνη, το ταλέντο, ο πολυμήχανος Οδυσσέας του Έλληνα, που αυτό τον βοήθησε να επιβιώσει και 3000 χρόνια. Και αυτό αν το ψάξουμε υπάρχει ακόμα στους παππούδες μας, οι γονείς μας δυστυχώς δεν το έχουν, καθώς είναι μία γενιά που αστικοποιήθηκε άκριτα (για το φόβο του κομμουνισμού) και με την ανάπτυξη της τεχνολογίας έχασε τη μπάλα... Τους λυπάμαι αν και κάποιοι μου λένε όχι, εγώ τους λυπάμαι, γιατί πια δεν μπορούν να κάνουν αυτό που ξέρουν, να καταστρέφουν...
- Είναι βέβαιο ότι ζούμε σε μία χώρα με απίστευτες δυνατότητες. Πολύ απλά τα έχουμε ΟΛΑ. Αλλά πρακτικά, δεν έχουμε τίποτα, γιατί δε ξέρουμε ποιοι είμαστε. Γυρνώντας στην Ελλάδα και τον κόσμο μπορεί ο καθένας πολύ εύκολα να καταλάβει πόσο γαμάτη (και γεμάτη) είναι αυτή η χώρα. Ναι ναι. ΓΑΜΑΤΗ. Και πόσο τρόμπες (ως τώρα) είναι και οι κάτοικοι που την κατοικούν και έχουν εξοργίσει τους σοβαρούς ανθρώπους αυτού του πλανήτη με τη συμπεριφορά τους. Ο δυτικός κόσμος έχει διδαχθεί στα σχολεία του για τον Αχιλλέα, που εναντιωνόταν στην εξουσία του Αγαμέμνονα και πήγε στην Τροία γνωρίζοντας ότι θα πεθάνει για να δοξαστεί. Για την Ολυμπία που γεννήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Για τον Παρθενώνα, το πιο λαμπρό μνημείο που έχει δημιουργηθεί ως ύμνος στη Σοφία και μέτρο τον Άνθρωπο. Τον Επιτάφιο του Περικλή (ή του Θουκυδίδη) και τη δόξα των προγόνων της Αθήνας. Και τι κάνουμε εμείς για αυτό, που λέει ένας φίλος μου. Φτάσαμε να έχουμε ξεχάσει τους δικούς μας παππούδες.
Προσωπικά λοιπόν, θεωρώ ότι υπάρχουν τρία στάδια για να μπορούμε να φτάσουμε στο στάδιο του τι κάνουμε. Το πρώτο είναι να κινηθούμε πνευματικά -ατομικά προς την κλασσική ελληνική γνώση, που βρίσκεται στα Ομηρικά Έπη, ομαδικά προς τη Γνώση που βρίσκεται στις οικογένειές και τις κοινωνίες μας -να ανακαλύψουμε τον Πλούτο που βρίσκεται γύρω μας (όχι τον οικονομικό αυτός υπάρχει ούτως ή άλλως), έχοντας ως στόχο για την πόλη τον αριστοτελικό ορισμό της που είναι η ευδαιμονία, η ευτυχία δηλαδή του πολίτη μέσα από την αυτάρκεια.
Αν περάσει η πλειοψηφία τουλάχιστον μέσα από αυτή τη διαδικασία, τότε θα έχουμε και δημοκρατία και και δικαιοσύνη και τα πάντα και θα μπορέσουμε να ξαναγίνουμε ευτυχισμένοι. Το πως θα γίνει δε μπορώ να το πω εγώ, το σίγουρο είναι ότι η τεχνολογία και το μάνατζμεντ της υπηρεσίας είναι το βασικότερο εργαλείο. Και μπορεί να γίνει και πολύ γρήγορα. Για να αποκτήσουμε ως Έλληνες και ξανά το όνομα που είχαμε στον κόσμο και για να ευτυχίσουν και οι επόμενοι από εμάς, μέσα από το δικό μας πάθημα. Ας βρει ο καθένας το λόγο του και ας το κάνει*. Ο δικός μου είναι ο παππούς μου.
*Ένας Ελληνογερμανός φίλος μου είχε πει ότι στην Ιαπωνία λένε "Ganbatte"! που σημαίνει κάνε ότι καλύτερο μπορείς. Και οι Ιάπωνες και αν καταστράφηκαν και αν κράτησαν τις αξίες** τους, αν και πέρασαν από το σιντοϊσμό (που τους έκανε να συμμαχήσουν με τη Γερμανία) στο βουδισμό (και κάθονται στα αυγά τους).
** Ο εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας είναι Έλληνας- ο Λευκάδιος Χορν.
Σύντροφοι, αδέλφια, πατριώτες, δε ξέρω πώς έχετε συνηθίσει να μας λέμε αλλά έχουμε πρόβλημα.
Και όχι ένα. Έχουμε πολλά και έχουμε καταφέρει το θεϊκό (και δεν είναι τυχαίο αυτό)- να είμαστε εμείς οι ίδιοι το πρόβλημά μας- δε θέλω να σας στεναχωρήσω αλλά είμαστε όλοι μας κακομαθημένοι και πλέον στεναχωρημένοι, ίσως και δυστυχισμένοι με όσα περνάμε και ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε και ας λέμε γκρινιάρηδες ΕΜΕΝΑ. Και εμείς οι ίδιοι είμαστε η λύση του προβλήματός μας.
Πατριώτες στο κράτος μας τα γράψαμε όλα στα @@ μας και αυτό είναι το πρόβλημα μας. Γιατί κατά βάθος είμαστε παιδιά να γιατί. Μετά το 1974, που ήρθε η δημοκρατία και οι Ευρωπαίοι μας έδωσαν το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να έχουμε δημοκρατία και να μπούμε στην παρέα τους, φτάσαμε 40 χρόνια μετά να μας θεωρεί ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΦΡΙΚΗ- με τη δική μας έννοια της Αφρικής γιατί η Αφρική δεν είναι πια τόσο αποικία- και να μη μπορούμε να κυκλοφορήσουμε πουθενά και να μη μας παίρνει άνθρωπος στα σοβαρά πουθενά. Από πόλεις σαν την Αθήνα και την Πόλη να έχουμε φτάσει στον πάτο του δυτικού κόσμου σε αξιακό κυρίως επίπεδο, που αυτό δίναμε στη Δύση- αξίες- δεν το ξεκαθάρισε ο Καραμανλής και είπε ανήκωμεν εις τη Δύσιν. Ηθικά εννοούσε και αξιακά, όπως πχ. η έννοια της φιλοξενίας- που τη χάσαμε και αυτή..
Μεγάλο το πρόβλημα ένας άνθρωπος να έχει χάσει την υπόληψή του, σκεφτείτε ένας λαός ή έθνος πείτε το όπως θέλετε να έχει χάσει την υπόληψή του διεθνώς, και να μην τον παίρνει κανείς στα σοβαρά... τραγικό. Τραγικό και με επιπτώσεις, γιατί εκτός του ότι δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις εσύ, δε μπορεί να κυκλοφορήσει και το χρήμα σου στις αγορές του. Και απομονώνεσαι. Αλλά επειδή είσαι στο πέρασμα ηπείρων, έχεις θάλασσα και δε μπορείς να απομονωθείς (και να θες), το αποτέλεσμα είναι να έρθουν άλλοι και να πάρουν ότι έχεις κοψοχρονιά και να τα δουλέψουν αυτοί και εσύ θα κοιτάς. Μαλακία (αν και το κάναμε πολλά χρόνια έως σήμερα).
Είναι βέβαιο ότι καθένας από μας έχει σκεφτεί πολλά για το ποια είναι η λύση σε αυτή την κατάσταση που ζούμε καθημερινά. Αλλά κανείς δε ξέρει τι να κάνει. Έχω φάει άπειρες ώρες συζήτησης (και γκρίνιας) για όλα αυτά, με σχετικούς ακαδημαϊκούς, επιχειρηματίες, συνεργάτες, με ξένους που συμπάσχουν, φίλους άσχετους στο δρόμο, αφού κάποιοι τα έλεγαν εδώ και δεκαετίες, κάποιοι εδώ και λίγα χρόνια και άρα μας φαίνονται λογικά όσα συμβαίνουν. Δεν απορούμε, ίσα ίσα λέμε και λίγα είναι, αλλά τον πίνουμε όλοι μαζί παρέα και δεν είναι καθόλου καλό αυτό.
Φίλοι λένε να κάνει ο καθένας καλά τη δουλειά του και αρκεί, άλλοι λένε να εξάγουμε, άλλοι να κάνουμε επιχειρήσεις, άλλοι επανάσταση, άλλοι να φύγουμε, άλλοι δε γαμιέται, άλλοι κάτι θα γίνει, άλλοι πολλά άλλοι λίγα και άλλοι τίποτα (αυτοί δε μου αρέσουν). Έπειτα από ώρες συζητήσεων (επαναλαμβάνομαι) έχω καταλήξει στα εξής:
- Είναι βέβαιο ότι μας λείπει ως άτομα και ως κοινωνία η Γνώση- με την έννοια της Γνώσης, γνώση για απλά και καθημερινά αλλά και πιο σύνθετα πράγματα (όχι βέβαια για το πώς φτιάχτηκε ο Παρθενώνας ή το πώς μας λένε πχ) που είχαν οι παππούδες μας, γνώση και για το παρελθόν.... Γνώση των Nόμων και γνώση για την εφαρμογή τους για το καλό της κοινωνίας. Η Γνώση που υπάρχει στα πανεπιστήμια δεν είναι εφαρμόσιμη γνώση, αλλά άχρηστη και εξ'ου και το πρόβλημα χτυπάει τους νέους, όπως και η απουσία δομών. Νομίζω ότι η λύση σε αυτό είναι στους μεγαλύτερους από εμάς μιας που την ελληνική κοινωνία σήμερα αυτοί τη δόμησαν αλλά και στους νέο Έλληνες διαφωτιστές όπως ο Κονδύλης και ο Λιαντίνης (και απλοί πολεμιστές όπως ο Κολοκοτρώνης) που όλα αυτά τα είχαν προβλέψει, χωρίς θρησκείες και στερεότυπα.
- Είναι βέβαιο ότι χάσαμε τον ελληνικό τρόπο ζωής που μιλούσε ο Ελύτης- η ευγένεια και η ποιότητα του. Μας έμειναν τα βραβεία και χάσαμε την ουσία.. Δε διακρινόμασταν ποτέ για το μεγάλο- αλλά για το ωραίο (που είναι στην ώρα του) το αυθεντικό, το ελληνικό που γινόταν σύμβολο παγκόσμιο.. Οι Έλληνες είχαμε πάντα παράδοση και στην παράδοση και σε αυτό που σήμερα κατάντησε να λέμε "λαμογιά" βρίσκεται η μισή λύση - η άλλη μισή είναι η σωστή λαμογιά- η καπατσοσύνη, το ταλέντο, ο πολυμήχανος Οδυσσέας του Έλληνα, που αυτό τον βοήθησε να επιβιώσει και 3000 χρόνια. Και αυτό αν το ψάξουμε υπάρχει ακόμα στους παππούδες μας, οι γονείς μας δυστυχώς δεν το έχουν, καθώς είναι μία γενιά που αστικοποιήθηκε άκριτα (για το φόβο του κομμουνισμού) και με την ανάπτυξη της τεχνολογίας έχασε τη μπάλα... Τους λυπάμαι αν και κάποιοι μου λένε όχι, εγώ τους λυπάμαι, γιατί πια δεν μπορούν να κάνουν αυτό που ξέρουν, να καταστρέφουν...
- Είναι βέβαιο ότι ζούμε σε μία χώρα με απίστευτες δυνατότητες. Πολύ απλά τα έχουμε ΟΛΑ. Αλλά πρακτικά, δεν έχουμε τίποτα, γιατί δε ξέρουμε ποιοι είμαστε. Γυρνώντας στην Ελλάδα και τον κόσμο μπορεί ο καθένας πολύ εύκολα να καταλάβει πόσο γαμάτη (και γεμάτη) είναι αυτή η χώρα. Ναι ναι. ΓΑΜΑΤΗ. Και πόσο τρόμπες (ως τώρα) είναι και οι κάτοικοι που την κατοικούν και έχουν εξοργίσει τους σοβαρούς ανθρώπους αυτού του πλανήτη με τη συμπεριφορά τους. Ο δυτικός κόσμος έχει διδαχθεί στα σχολεία του για τον Αχιλλέα, που εναντιωνόταν στην εξουσία του Αγαμέμνονα και πήγε στην Τροία γνωρίζοντας ότι θα πεθάνει για να δοξαστεί. Για την Ολυμπία που γεννήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Για τον Παρθενώνα, το πιο λαμπρό μνημείο που έχει δημιουργηθεί ως ύμνος στη Σοφία και μέτρο τον Άνθρωπο. Τον Επιτάφιο του Περικλή (ή του Θουκυδίδη) και τη δόξα των προγόνων της Αθήνας. Και τι κάνουμε εμείς για αυτό, που λέει ένας φίλος μου. Φτάσαμε να έχουμε ξεχάσει τους δικούς μας παππούδες.
Προσωπικά λοιπόν, θεωρώ ότι υπάρχουν τρία στάδια για να μπορούμε να φτάσουμε στο στάδιο του τι κάνουμε. Το πρώτο είναι να κινηθούμε πνευματικά -ατομικά προς την κλασσική ελληνική γνώση, που βρίσκεται στα Ομηρικά Έπη, ομαδικά προς τη Γνώση που βρίσκεται στις οικογένειές και τις κοινωνίες μας -να ανακαλύψουμε τον Πλούτο που βρίσκεται γύρω μας (όχι τον οικονομικό αυτός υπάρχει ούτως ή άλλως), έχοντας ως στόχο για την πόλη τον αριστοτελικό ορισμό της που είναι η ευδαιμονία, η ευτυχία δηλαδή του πολίτη μέσα από την αυτάρκεια.
Αν περάσει η πλειοψηφία τουλάχιστον μέσα από αυτή τη διαδικασία, τότε θα έχουμε και δημοκρατία και και δικαιοσύνη και τα πάντα και θα μπορέσουμε να ξαναγίνουμε ευτυχισμένοι. Το πως θα γίνει δε μπορώ να το πω εγώ, το σίγουρο είναι ότι η τεχνολογία και το μάνατζμεντ της υπηρεσίας είναι το βασικότερο εργαλείο. Και μπορεί να γίνει και πολύ γρήγορα. Για να αποκτήσουμε ως Έλληνες και ξανά το όνομα που είχαμε στον κόσμο και για να ευτυχίσουν και οι επόμενοι από εμάς, μέσα από το δικό μας πάθημα. Ας βρει ο καθένας το λόγο του και ας το κάνει*. Ο δικός μου είναι ο παππούς μου.
*Ένας Ελληνογερμανός φίλος μου είχε πει ότι στην Ιαπωνία λένε "Ganbatte"! που σημαίνει κάνε ότι καλύτερο μπορείς. Και οι Ιάπωνες και αν καταστράφηκαν και αν κράτησαν τις αξίες** τους, αν και πέρασαν από το σιντοϊσμό (που τους έκανε να συμμαχήσουν με τη Γερμανία) στο βουδισμό (και κάθονται στα αυγά τους).
** Ο εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας είναι Έλληνας- ο Λευκάδιος Χορν.
Σχόλια